A note from the Editor: The Wealthy Alley is dedicated to providing readers like you with unique opportunities. The message below from one of our business associates is one we believe you should take a serious look at. |
|
|
|  | Former Goldman Sachs exec used to think a crash was inevitable. One that could wipe out the savings of investors, seniors and retirees. There is going to be an economic crisis. But not the kind of crisis most people expect.
| | Read the full story here. | | | | [if mso | IE]> | С вы рассейвання святла ў паветры і ўзнікнення сфумата — імгі паміж гледачом і намаляваным прадметам, якая змякчае каляровыя кантрасты і лініі. У выніку рэалізм у жывапісе перайшоў на якасна новую ступень. Навука і інжынерная справа Адзінае яго вынаходніцтва, якое атрымала прызнанне пры яго жыцця — колавы замок для пісталета (завод ключом). У пачатку колавы пісталет быў мала распаўсюджаны, але ўжо да сярэдзіны XVI стагоддзя набыў папулярнасць у дваран, асабліва ў кавалерыі, што нават адбілася на канструкцыі латаў, а менавіта: максиміліянаўскія даспехі дзеля стральбы з пісталетаў сталі рабіць з пальчаткамі замест рукавіц. Колавы замок для пісталета, які стварыў Леанарда да Вінчы, быў настолькі дасканалы, што працягваў сустракацца і ў XIX стагоддзі. Леанарда да Вінчы цікавілі праблемы палёту. У Мілане ён рабіў шмат малюнкаў і вывучаў лятальны механізм птушак розных парод і кажаноў. Акрамя назіранняў, ён праводзіў і вопыты, але яны ўсе былі няўдалымі. Леанарда вельмі хацеў пабудаваць лятальны апарат. Ён казаў: «Хто ведае ўсё, той можа ўсё. Толькі б даведацца — і крылы будуць!». Спачатку Леанарда распрацоўваў праблему палёту пры дапамозе крылаў, што прыводзяцца ў рух мышачнай сілай чалавека: ідэя найпростага апарата Дэдала і Ікара. Але затым ён дайшоў да думкі аб пабудове такога апарата, да якога чалавек не павінен быць прымацаваны, а павінен захоўваць поўную свабоду, каб кіраваць ім; прыводзіць ж сябе ў рух апарат павінен сваёй уласнай сілай. Гэта ў сутнасці ідэя аэраплана. Леанарда да Вінчы працаваў над апаратам вертыкальнага ўзлёту і пасадкі. На вертыкальным «ornitottero» Леанарда планаваў размясціць сістэму лесвіц. Прыкладам яму паслужыла прырода: «паглядзі на каменнага стрыжа, які сеў на зямлю і не можа ўзляцець з-за сваіх кароткіх ног; а калі ён у палёце, выцягні лесвіцу, як паказана на другім малюнку зверху… так трэба ўзлятаць з плоскасці; гэтыя лесвіцы служаць нагамі…». Што тычыцца прызямлення, ён пісаў: «Гэта кручкі (увагнутыя кліны), якія прымацаваныя да падставы усходаў, служаць тым жа мэтам, што і кончыкі пальцаў ног чалавека, які на іх скача, і ўсё яго цела не скаланаецца пры гэтым, як калі б ён скакаў на абцасах». Леанарда да Вінчы прапанаваў першую схему глядзельнай трубы (тэлескопа) з двума лінзамі (вядомая зараз як глядзельная труба сістэмы Кеплера). У рукапісы «Атлантычнага кодэкса», ліст 190А, ёсць запіс: «Зрабі акулярныя шклы (ochiali) для вачэй, каб бачыць Месяц вялікім» (Leonardo da Vinci. «LIL Codice Atlantico…», I Tavole, С. А. 190А). Леанарда да Вінчы, магчыма, упершыню сфармуляваў найпростую форму закону захавання масы для руху вадкасцей, апісваючы плынь ракі, аднак, з-за невыразнасці фармулёўкі і сумненняў у сапраўднасці, гэта зацвярджэнне падвяргаецца крытыцы[21]. Многія аўтарытэтныя гісторыкі навукі, напрыклад П. Дюэм, К. Трусдэл, Г. К. Міхайлаў, падвяргаюць сумневу[21] арыгінальнасць шэрагу механічных вынікаў да Вінчы. Анатомія і медыцына На працягу свайго жыцця Леанарда да Вінчы зрабіў тысячы нататак і малюнкаў, прысвечаных анатоміі, аднак не публікаваў свае працы. Робячы выкрыццё цел людзей і жывёл, ён дакладна перадаваў будынак шкілета і ўнутраных органаў, уключаючы дробныя дэталі. На думку прафесара клінічнай анатоміі Пітэра Абрамса, навуковая праца да Вінчы абагнала свой час на 300 гадоў і шмат у чым пераўзыходзіла знакамітую «Анатомію Грэй»[22]. Літаратура Велізарная літаратурная спадчына Леанарда да Вінчы дайшло да нашых дзён у хаатычным выглядзе, у рукапісах, напісаных левай рукой. Хоць Леанарда да Вінчы не надрукаваў з іх ні радка, аднак у сваіх запісах ён пастаянна звяртаўся да ўяўнага чытача і ўсе апошнія гады жыцця не пакідаў думкі аб выданні сваіх прац. Ужо пасля смерці Леанарда да Вінчы яго сябар і вучань Франчэска Мельцы выбраў з іх урыўкі, якія адносяцца да жывапісу, з якіх быў пасля скампанаваны «Трактат пра жывапіс» (Trattato della pittura, 1-е выд., 1651). У поўным жа выглядзе рукапісную спадчыну Леанарда да Вінчы было апублікавана толькі ў XIX—XX стагоддзях. Акрамя велічэзнага навуковага і гістарычнага значэння яна мае таксама мастацкую каштоўнасць дзякуючы сціснутай, энергічна інтэлігентнай і незвычайна чыстай мове. Жывучы ў эпоху росквіту гуманізму, калі італьянская мова лічылася другараднай у параўнанні з латынню, Леанарда да Вінчы захапляў сучаснікаў прыгажосцю і выразнасцю сваёй прамове (паводле падання ён быў добрым імправізатар), але не лічыў сябе літаратарам і пісаў, як казаў; яго проза таму — узор гутарковай мовы інтэлігенцыі XV стагоддзя, і гэта зберагло яе ў цэлым ад штучнасці і красамоўнасці, уласцівай прозе гуманістаў, хоць у некаторых пасажах дыдактычных пісанняў Леанарда да Вінчы мы знаходзім водгукі пафасу гуманістычнага стылю. Нават у найменш «паэтычных» па задуме фрагментах склад Леанарда да Вінчы адрозніваецца яркай вобразнасцю; так, яго «Трактат пра жывапіс» абсталяваны пышнымі апісаннямі (напрыклад, знакамітае апісанне патопу), паражальнымі майстэрствам славеснай перадачы жывапісных і пластычных вобразаў. Разам з апісаннямі, у якіх адчуваецца манера мастака-жывапісца, Леанарда да Вінчы дае ў сваіх рукапісах мноства узораў апавядальнай прозы: байкі, фацеции (жартаўлівыя апавяданні), афарызмы, алегорыі, прароцтва. У байках і фацецыях Леанарда стаіць на ўзроўні празаікаў XIV стагоддзя з іх прастадушнай практычнай маральлю; а некаторыя яго фацецыі неадрозныя ад навел Сакеці. Больш фантастычны характар маюць алегорыі і прароцтва: у першых Леанарда да Вінчы выкарыстоўвае прыёмы сярэднявечных энцыклапедый і бестыярыюм; другія носяць характар жартаўлівых загадак, якія адрозніваюцца яркасцю і трапнасцю фразеалогіі і прасякнутых з'едлівай, амаль вольтеровской іроніяй, накіраванай па адрасе знакамітага прапаведніка Джыралама Саванарола. Нарэшце, у афарызм Леанарда да Вінчы выказана ў эпіграматычнай форме яго філасофія прыроды, яго думкі аб ўнутранай сутнасці рэчаў. Мастацкая літаратура мела для яго чыста ўтылітарнае, дапаможнае значэнне. | |
|
|
|
No comments:
Post a Comment